Wormen kruipen hier ongegeneerd in laptops

(Nou ja, dat wilde het minuscule wormpje wat ik net op tafel ontdekte bijna doen. Ik heb hem losgelaten in de vrije natuur. De tuin dus. Maar dat terzijde.)

Lieve lieve allemaal!

Daar ben ik dan! In een internetcafeetje in La Paz op een oude computer met een gammel webcammetje erboven! Met open armen ben ik ontvangen, hoe kan het ook anders (: Mario en Ines wachtten me op toen ik landde op het vliegveld van El Alto. Na een tourtje door de stad te hebben gemaakt – “Oh dit is de eerste keer dat je hier bent? Dan laten we je gelijk even het centrum van La Paz zien!” – die ik maar half heb kunnen meemaken door de slaap die ik tijdens de lange reis had verzameld, brachten zij me naar mijn gastgezin. De hele keuken zat vol en ik voegde me er vrolijk bij. Ik at een broodje, dronk een mate de coca tegen de hoogteziekte, vertelde wie ik was, wat ik deed en natuurlijk dat de Gloria-soep in een receptenboek staat! Ik was in de war van het tijdsverschil, maar jullie blijken vijf uren voor te lopen op ons. Rond een uurtje of twee ben ik gaan slapen en werd niet wakker tot de volgende ochtend.

Die ‘volgende ochtend’ was gisteren, en aan het einde van de ochtend begaf ik me per minibus naar het huis van Ines en Mario (ongeveer veertig minuten, kosten 2 bolivianos en 30 pesos = 23 cent). Die hadden een verrassing voor me in petto, we gingen namelijk naar het meer. Het eerste wat in me opkwam was Lago Titicaca, maar dat kon het niet zijn want dat ligt toch niet naast de deur. Ik besloot dat er een ander meer dichterbij moest zijn, en stemde in. Niet veel later zaten we, samen met wat opgetrommelde familie van Ines, in de auto richting Titicaca. Ik had het kunnen weten… Een goede twee uur later was het meer in zicht – dat wist ik omdat de klok tijdens mijn dutje gewoon de tijd had bijgehouden. Toen hebben we daar met zijn allen verse forel uit het meer gegeten, geschommeld, gedacht aan hoe fantastisch het is om hier te zijn, naar de omliggende bergen gekeken en geprobeerd hun namen uit te spreken en te onthouden, en tenslotte een boottochtje gemaakt om vervolgens aan de terugreis te beginnen.

Eenmaal thuis duurde het niet lang of ik was weer in dromenland. Het bed is harder dan ik gewend ben. Gloria (gastmama) vertelde me dat dat komt omdat het matras is gevuld met schapenwol en daarom niet indeukt. Mensen hier hebben dat nodig omdat ze met kromme rug lopen. ’s Nachts kan hun rug dan weer ontkrommen, zeg maar. En ook ik kan er gelukkig prima op slapen, ik heb dan ook niets om me zorgen over te maken of om over te piekeren! Ik voel me niet lichamelijk beroerd en ook niet geestelijk, kan het nog beter??

Ondertussen is het maandag, en lopen José en twee van zijn vrienden uit Cochabamba rond in huis. Ze zijn uitgedost in hun muziekkostuums: nette witte blouzen, een zwartfluwelen cape met speldjes en gekleurde aanhangsels en natuurlijk hun instrumenten. Er klinkt gitaar-gepingel vanuit de woonkamer. Het plan van vandaag is om op verschillende plaatsen in de stad muziek te gaan maken, muziek met Spaanse invloeden. De vrienden van José willen zo wat geld verdienen om de terugreis naar huis te kunnen betalen. Misschien kom ik ze nog tegen vanmiddag, als ik op zoek ben naar een simkaart. Zodra ik die heb gevonden, zet ik mijn nummer op de site zodat jullie me fijn kunnen bellen. Dan kan ik nog meer vertellen over de fijnheid en de mooiheid!

Liefs!