een bed van zout

Terwijl bij jullie het lentezonnetje de dagen weer wat opfleurt, is het hier herfst geworden. Maar een herfst zoals ik hem nog nooit heb meegemaakt: elke ochtend is het supermooi weer en kun je in je shirtje naar buiten. Vergeet echter niet nog driehonderd extra lagen kleding mee te nemen, vooral als je niet thuis bent voor een uurtje of vier. De temperatuur kan namelijk binnen de kortste keren met flink wat graden dalen, en er komt ’s middags ook een flinke wind opzetten. Toch blijft de zon schijnen en zijn er weinig wolken. Men zegt dat er ’s winters zelfs helemaal geen wolken zijn (en dus ook geen regen of sneeuw) maar wel flinke kou. Ondertussen ben ik al uitgerust met extra sjaals, een muts en beenwarmers. Laat maar komen!

Gelukkig kon ik vóór al die kou nog goed genieten van een warme zon. Karen en ik hebben pas geleden Copacabana bezocht en een heerlijk relaxte wandeling gemaakt vanaf de noordkant naar de zuidkant van Isla del Sol, een eiland gelegen in het Titicaca-meer. Supertoeristisch, maar we deden net alsof dat niet zo was en we spraken over schapen en torretjes die daar toch maar mooi hun leven lang kunnen wonen. Afgelopen weekend ben ik samen met Karen en Lorena naar de zoutvlaktes in het zuiden van Bolivia geweest, Uyuni. Geweldig was dat! De onbewoonde ruimte die er op de wereld nog vrij is en die je het gevoel geeft van nietigheid maar ook echt inspirerend is, die vind je niet in Nederland. We hebben vier dagen lang genoten van de bergachtige weidsheid, de hobbelige wegen en de gesprekken met Karen in de jeep die de oneindige ritten onoverkomelijk tot gevolg hebben, de koude wind die door je haren waait, de vicuñas en lama’s in de velden, cactussen en een zee van zout zout zout. Deze zoutzee is vreemd. Zo ver als je kunt kijken alleen maar zout – en het is echt zout, ik heb het voor de zekerheid even geproefd. In het midden van de ‘zee’ ligt er een laag zout van ongeveer zes meter, dichter naar de ‘kust’ ongeveer drie meter. Helaas is ook de klimaatverandering hier merkbaar, want eigenlijk zou de zoutzee moeten spiegelen zodat de horizon onzichtbaar is, maar omdat het al zolang niet heeft geregend was dat nu niet het geval. De eerste nacht brachten we door in een hotel van zout, waar de muren tot en met de bedden van zout waren. Er was geen mobiel netwerk en ook maar een aantal uren per dag elektriciteit, maar dat is soms heel fijn. Het was voor ons alle drie lekker even weg van onze dagelijkse dingetjes.

Het leven in La Paz is trouwens niet vervelend hoor. Mijn huisgenoten zijn stuk voor stuk fantastisch en samen maken we van ons huis een thuis. We kijken videobanden op een antieke televisie, drinken liters thee en wijn en kletsen tot ´s avonds laat met zijn allen aan de keukentafel. Ik tik dit bericht met uitzicht op de berg Illimani, die zo langzamerhand wel een trouwe vriend is geworden. Elke dag – nog steeds – bewonder ik zijn schoonheid en ik vind het jammer dat de sneeuw op zijn toppen aan het smelten is… Naast de Illimani (lichtelijk gezichtsbedrog, want de Illimani ligt op uren rijden hiervandaan) heb ik uitzicht op la Muela del Diablo (duivelskies), een opvallende bergpunt in het zuiden van de stad. Je schijnt er prachtig te kunnen wandelen maar dat heb ik tot nu toe nog niet gedaan. Gladys en ik zijn namelijk best druk met de projecten! Samen met Christel (la presidenta van de Van Malsen Foundation), die net weer vertrokken is na een aantal weekjes La Paz, hebben we alle comunidades in de Achocalla-vallei bezocht. Dat is best vermoeiend, want het is een uitgestrekte vallei waar maar weinig openbaar vervoer komt, soms zelfs helemaal niets. Bovendien zijn niet alle comunarios even gemakkelijk om mee te werken. De bevolking van Achocalla wordt door veel mensen omschreven als koppig en gesloten. Het is dus best lastig om goed te communiceren en een project soepel te laten verlopen. Aan organisatie vanuit de dorpen zelf wil het namelijk nog weleens schorten. Gelukkig zijn er natuurlijk ook veel mensen die zich wél goed inzetten, en daarom hebben we samen met Christel gelukkig veel dingen kunnen regelen en afronden. Ook met het project in Uypaca gaat het goed, de bouw is begonnen! Door middel van een vuurtje hebben we goedkeuring gevraagd aan Pachamama (Moeder Aarde) en ik mocht op een steen een fles champagne kapotslaan om de bouw in te wijden (: Tijdens het vorderen van het project is het nu belangrijk dat we alles goed controleren en vooral de mensen blijven aansporen. We willen natuurlijk niet dat er materiaal op mysterieuze wijze verdwijnt of dat er een muur instort. Het zal nog wel behoorlijk wat voeten in de aarde hebben, maar de hoop op een positief verloop van het project is wat mij betreft nog lang niet vervlogen!

Lieve allemaal, ik ga nu pannenkoeken bakken. Dan eet ik een mango en morgenvroeg pak ik de bus naar Peru om mijn gastgezin van vorig jaar op te zoeken, en daarna ga ik een paar dagen naar Rachel in Argentinië om haar een dikke knuffel te geven en op een paard te hobbelen in de bergen. Ik neem dus even een mini-vakantie, in de hoop dat de Uypaqueños goed doorwerken onder Gladys’ toeziend oog. Geniet van de sneeuwklokjes en tot de volgende keer met misschien wel een heel spannend verhaal…

PS: we hebben er gisteravond een mooi feestje van gemaakt in onze keuken! Ondertussen ben ik aangekomen in Desaguadero, de grensplaats tussen Bolivia en Peru! Zometeen begin ik aan de busreis van 21 uur naar Ica! Jeeej!