nog even zonnetje pakken

Tenminste, dat had ik mooi gedacht! Ik ben in Coroico, een dorpje ongeveer drie uur van La Paz vandaan, waar normaal gesproken een heerlijk warm klimaat heerst. Ware het niet dat precies in míjn weekend de ´Sur´ langskomt.. ongeveer drie extra koude dagen, met heel veel wolken! Ik kan dus helaas bijna niks van het uitzicht zien en ook niet bij het zwembad hangen. Maar ik ga mooi niet terug naar La Paz, ik blijf gewoon tot morgen! Wie weet komt het zonnetje vanmiddag toch nog tevoorschijn. (:

En dan breken toch echt de aller-allerlaatste dagen aan. Dagen waarin natuurlijk heel veel moet gebeuren. Een laatste bezoek aan het project, afscheid nemen van mijn collega´s in Sol y Luna, regelen dat ik op een legale manier het land uitkan (het is inderdaad nog steeds niet geregeld met migratie.. die extreme sloomheid en anti-efficientie ga ik absoluut niet missen!), een afscheidsetentje bij Mario en Ines, een laatste wijn-avond in onze keuken met mijn lieve huisgenoten, misschien nog een keertje langs het zwembad, en op donderdag heel hard hopen dat alles in mijn koffer past.

Het is een enorm dubbel gevoel. Ik zie er ontzettend naar uit om in een zomerjurkje door Utrecht te fietsen en alle lieve jullies weer te zien. Maar er zijn ook zoveel dingen die van mij zijn geworden, waar ik aan gehecht ben geraakt. Het dagelijkse zicht op de Illimani, het vrouwtje van de kiosk op de hoek die nooit dicht is, de bebaarde baas van het Indiase vegetarische restaurant op de Plaza Abaroa, het rondlopen in het centrum en bekenden tegenkomen, het zeuren om 50 Boliviano-centavos als ik die niet terugkrijg in de minibus (ze denken zeker dat ik gek ben, hier met die 7 eurocent!), de verschrikkelijke panfluit-muziek die uit zoveel boxen schalt, de hippie-honden op straat (met dreads enzo), mijn fantastische huisgenoten en zelfs de getikte huisbazin & haar lieve man, de zwerver die altijd onder de trap ligt te slapen en die we een deken hebben gegeven... En natuurlijk Gladys! Mijn superleuke en lieve en grappige en intelligente collega met wie ik me nooit een minuut heb verveeld! Het samen reizen naar Uypaca, veel te lang wachten op een minibus, in slaap vallen op elkaars schouder, mandarijntjes eten of popcorn, lachen om onnozele dingen. Haar drie lieve dochters en haar man Gustavo. Zelfs het lelijke El Alto, de hoogstgelegen stad ter wereld...

Maar een moeilijk afscheid betekent alleen maar dat ik een hele mooie tijd heb gehad. En daar ben ik heel erg dankbaar voor, en ook best een beetje trots op. Hasta pronto (tot gauw) allemaalies!

LIEFS