het spannende verhaal

Hallo lieve allemaal!

Heel lang geleden kreeg ik voor mijn verjaardag eens een Penny-pakket van ome André. Ik wilde namelijk altijd graag een eigen paard. Die droom is nooit uitgekomen, maar ik heb een paar weken terug wél voor het eerst van mijn leven gegaloppeerd! Het was net als in mijn dromen waarin ik kan vliegen en de dingen eigenlijk niet helemaal logisch zijn, maar waarin ik voel dat ik compleet vrij ben en alles aankan! Dit gevoel was te danken aan Esmeralda, een Argentijns lief paard die ik heb leren kennen toen ik mijn vriendinnetje Rachel opzocht in Chicoana! Dit dorpje ligt in een idyllische omgeving, vlakbij de wijnstad Cafayate die we ook hebben bezocht – inclusief wijnproeverij natuurlijk. De laatste dag zijn we met de paarden de bergen in gegaan voor een authentieke Argentijnse barbecue! Dat kan allemaal, want ik ben zo ‘dichtbij’ (een busreis van 30-35 uur) dat ik niet terug naar Nederland kon voor even dit prachtige land waar Rachel tijdelijk woont een paar daagjes te verkennen. Zij op haar beurt was in La Paz om samen mijn verjaardag en een superkoninginnedag te vieren! Wat een goede ideeën allemaal.

In april ben ik ook al even het land uitgeweest: naar Peru en Chili. Ik kwam aan in Ica en ik kwam na een jaar gewoon weer thuis! Het klamme klimaat, de stoplichten die 34 seconden aftellen tot ze weer op groen springen, de lekkere fruitijsjes van de Plaza de Armas, de kookkunsten van mijn gastmama, de liefdesverklaringen inclusief rozen van Junior, de pisco & vrienden van Dany, lachen en kletsen met Irene. Ik heb ‘mijn schooltje’ waar ik vorig jaar interviews heb gedaan weer even opgezocht, ik heb de boom met zeven wortels in het heksendorp gezien, ben op zoek gegaan naar een laguna die helaas was opgedroogd, heb cumbia gedanst met een ontzettende engerd en samen met Irene hebben we rafting gedaan op een supermooie blauwgroene rivier! Na een week wilde ik verder, via Chili naar Argentinië, maar dat ging mooi niet door: Peruaanse mijnwerkers blokkeerden dagenlang de Panamericana richting het zuiden zodat ik mijn reis moest uitstellen. Ik ben dus flink wat dagen langer gebleven en er was toen geen tijd meer voor Argentinië. Ik kon het echter niet laten even het strand te gaan bekijken in Arica, Chili (: dat heb ik dus gedaan en in 24 uur heb ik echt een complete vakantie gehad! Ik heb gesnorkeld en een supergrote witte zeester gezien! Dat was eng! Maar moooi! Ik heb een ecologische tomatenplantage op het platteland gezien, goede Chileense wijn geproefd, een hele vieze olijf gegeten en de zon in de Pacifische Oceaan zien zakken terwijl de zoute golven tegen de rotsen kletsen.. Hmmm!

Nou, al deze lol had wel zijn prijs kwam ik achter op de terugweg uit Argentinie: de grensbewakers vertikten het me de grens over te laten. Dat was niet fijn, ik was ongeveer vijf uur aan het onderhandelen en dingen en documenten en visa aan het proberen te regelen. Dat lukte allemaal niet en toen hebben we uiteindelijk besloten dat ik zonder stempel de grens over zou gaan. Ik ben dus officieel illegaal in Bolivia. Dat voelt wel interessant voor een poosje, totdat de inspecteuren tegen je beginnen te schreeuwen alsof je een crimineel bent dat je veel geld moet betalen en dat ik op basis van mijn situatie zou het land uitgegooid kan worden. Haha! Nu kan ik erom lachen, want ik ben teruggegaan naar Migratiediensten samen met Mario. We zijn nu iets aan het regelen zodat ik hier legaal mag blijven en niet hoef te betalen op basis van mijn vrijwilligerswerk. Volgende week heb ik daar als het goed is een officiële goedkeuring van!

Want je dacht toch zeker niet dat ik alleen maar vakantie hield (: Samen met de stichtingen Esperanza Bolivia en Van Malsen Foundation hebben we besloten dat het kinderhuis één verdieping hoog wordt, we zijn nu bijna zover dat het dak erop kan: eind juni moeten we veilig zijn voor de regen! Dan kunnen we beginnen aan de obra fina, oftewel installatie van gas water licht, ramen en deuren erin zetten, verven en heel veel kleine dingetjes. Nu zijn Gladys en ik dus prijzen aan het vragen voor onder andere tegels, verf en sanitair. We hopen natuurlijk op financiële samenwerking van verschillende bedrijven! Helaas is het werken in de comunidad niet altijd gemakkelijk, veel dingen gebeuren op zijn Boliviaans. Dat wil zeggen: flink vertraagd of helemaal niet. Daarom moeten we de gemeenschap goed motiveren, zodat ze eraan herinnerd blijven worden dat ons project zal leiden tot een betere toekomst van hun kinderen en kleinkinderen. Om de kinderen er zelf ook bij te betrekken gaan we een tuintje aanleggen: samen met de kinderen zoeken we stenen in de buurt. Elk kind mag zijn eigen steen verven en in het tuintje leggen, zodat ze weten dat het huis echt van hun is. Ook houden we onder de kinderen een wedstrijd voor de naam van het huis, ze hebben nog even bedenktijd en dan zullen we snel beslissen hoe ons huis gaat heten!

Als ik terugkom uit Uypaca dan kom ik nog steeds thuis in een fijn huis! Bij deze een ode aan mijn huisgenoten en ex-huisgenoten zoals Karen! Soms maken we tripjes, bijvoorbeeld naar de bergachtige omgeving rondom La Paz voor een mooie wandeling – dan ben ik een stukje dichterbij mijn lievelingsberg Illimani. Soms gaan we stappen in onze buurt Sopocachi, we eten een ijsje of taart, drinken cappuccino en eten broodjes en bananen met hagelslag waar iedereen gek op is (dankje mam)! De keuken is nog steeds voornamelijk wijn- en kletsplek, maar we koken ook. Op deze hoogte (ongeveer 3600 meter) is een ei koken geen gemakkelijke taak omdat het een eeuwigheid duurt. Slow food is dan ook specialiteit van het huis. Ik heb gelukkig lieve huisgenoten waar ik naast lachen ook goed mee kan praten (: dat scheelt weer als je drie uur moet wachten op je prakje.

Nou jongens, ik ben nog precies zes weken in La Paz! Dat betekent nog even lekker doorwerken in Uypaca zodat ik iets kan achterlaten waar de dorpelingen blij mee zijn! En ja, ook hier bestaat de Oranjegekte, ik ga tijdens het WK werken in Sol y Luna – door het tijdverschil zullen de Hollanders en andere voetbalgekken hier al om 7.30 aan het bier zitten, zoals het hoort.

Over anderhalve maand ben ik dus alweer terug in Nederland! maar.. dat is slechts van korte duur. Ik ben namelijk geaccepteerd voor de NOHA master International Humanitarian Action die ik ga volgen in Spanje en Ierland! Hoeraa! Ik denk dat we dat wel kunnen vieren met een stokbrood en een fles wijn in het Lepelenburg (:

LIEFS!