hambi

Het kan niet anders... dit berichtje moet ik wijden aan mijn Peruaanse gastmamá Hambi (uitgesproken als Gambi)! Hoevaak ik al niet dubbel heb gelegen om haar grappigheid! En andersom, we lachen wat af hier met de familie en ik heb daar regelmatig buikspierpijn van... Verder ben ik van de week een beetje verkouden geweest. Vreemd he, in een land waar je elke dag in je zomerjurkje over straat kunt? Moet je maar niet op de tocht gaan liggen mariekie...

In het begin vond ik het vooral erg leuk wanneer Hambi me in babytaal benaderde. Ik kwam natuurlijk niet zo goed uit mijn Spaanse woorden, waardoor het haar logisch leek om ook als een kleuter terug te praten tegen mij. Zitten we aan tafel, wijst ze een lepel aan: “cuchara”. En een bord: “plato”. Zo zijn we alle dingen in de huiskamer afgegaan, en soms krijg ik ook een onverwachte test. Lachen natuurlijk als ik het ben vergeten of als ik een paar letters verwissel. Na de dingen in huis kwam het menselijk lichaam aan de beurt. Hambi stak dan bijvoorbeeld een vinger of elleboog omhoog, of raakte het puntje van haar neus aan. Ook was ze niet te beroerd om mij belangrijke woorden als ‘billen’ en ‘borsten’ te leren. Als ik niet begreep wat ze bedoelde dan ging ze staan en wees ze het even aan bij zichzelf! Ik weer in een scheur (: Jonathan, de zoon van 26, vind het ook behoorlijk grappig om zijn moeder zo te horen praten. Hij praat wel gewoon normaal tegen mij en ik heb in deze anderhalve week dan ook echt razendsnel superveel Spaans geleerd! Ik ben nu zelfs begonnen om de verleden tijd een beetje te begrijpen. Hambi is trouwens ook wat bijgedraaid en maakt ook meer complete zinnen.

Nou ja, je begrijpt wel dat ik het al snel kon vinden met deze mama. Ze houdt me altijd gezelschap als ik eet (gezamenlijk met het gezin eten zit er hier eigenlijk niet in). Ze wijft vliegjes dood op het tafelkleed of ze slaat ze uit de lucht: “muerto!” Ze trekt een bek als ze denkt dat ik haar soep niet verder opeet, maar dat doe ik natuurlijk wel braaf. Als er eens een hapje overblijft dan is dat voor haar jongste spruit La Dala, de hond dus. Haar dochter noemt ze La Kathy en soms roept ze haar kinderen met ‘hija’ of ‘hijo’ (dochter of zoon). Als Jonathan zijn moeder roept zegt hij ook vaak ‘madre’ (moeder). Ik vind dat schattig.

Mijn mamá rent en vliegt door het huis. Het is een klein vrouwtje die niet eens bij haar eigen keukenkastjes kan. Pas werd ik er zelfs bijgehaald om een schaaltje te pakken van de onderste plank van een kastje! En ik ben al niet echt superlang, dus je kunt je wel voorstellen hoe dat er hier uitziet (grappig)! Als ineens de telefoon gaat, wat regelmatig gebeurt, dan spurt ze als een gek naar de andere kant van het huis om de telefoon op te nemen met een vragend “allo?” Ook als ik iets wil vragen en ze ligt op bed of op de bank uit te rusten met een mp3-speler in haar oren, dan vliegt ze bij mijn eerste letter overeind om me antwoord te kunnen geven. Hambi houdt van liefdesliedjes en telenovelas, dat zijn zeer zoetsappige Latijns-Amerikaanse soaps. Als ze televisie aan het kijken is, hoor ik regelmatig een smakelijke lach en daar word ik dan blij van (: Verder wil Hambi zelf het liefst nooit op de foto. Het is wel een paar keer gelukt hoor, gelukkig! Maar foto’s van mij maken vind ze dan weer wel leuk. En dan natuurlijk met bepaalde thema’s. Zo wilde ik me van de week na het ontbijt gaan aankleden, zegt ze: “je moet eerst even in je bed gaan liggen en doen of je slaapt, dan maak ik een foto!” Zo grappig! Die foto is natuurlijk belachelijk, maar toch (:

Naast veel lachen hebben we natuurlijk ook serieuze gesprekken gevoerd. Over haar man die in Amerika is, over vertrouwen en over liefde. Het is fijn om me zo gewaardeerd en zo thuis te voelen in een gezin voor wie ik in principe een wildvreemde ben. Er word supergoed voor me gezorgd maar ik word toch vrijgelaten, ik kan niks bedenken wat beter zou kunnen! Ik ben de eerste buitenlandse gast die een poosje in het gezin woont, omdat Hambi nooit zo goed wist of anderen de chaos en onregelmatigheid van hun gezinnetje wel aankonden. Nou, mij lukt dat prima en ik denk er liever nog maar even niet aan dat ik binnenkort alweer moet vertrekken!

Maar, mijn gezinnetje is natuurlijk niet het enige waarvan ik heb genoten! Vorige week zijn Malou, Lot en ik met een groepje wezen dansen. En ja, je wordt dan dus echt ten dans gevraagd en je voelt je een beetje vreemd, want in Nederland dansen we al jaaaaaaaren niet meer in koppeltjes... Maar goed, een beetje sangría doet wonderen en we hebben ervan genoten! Verder heb ik nu écht gezwommen in de Pacifische Oceaan en me laten meedeinzen op de heerlijke golven. De gedachte dat het in Nederland vriest en regent en koudt en kwakkelt maakt het allemaal nog nét even iets bijzonderder! Afgelopen maandag hebben Lot, Malou en ik gekookt ter ere van Malou’s verjaardag. Er stonden pannenkoekjes, quiche en appeltaart met slagroom op het menu (: Dat was lekker! Grappig was dat Hambi al vier jaar lang een supermooie en grote oven heeft die nog nooit is gebruikt. Ons Hollandse voedsel heeft die nu dus ingewijd! Komende week gaat er vast nog eens een pizza in, mmm.

Voor de komende week hebben we nog een paar mooie plannen, want naast veel leren tijdens onze Spaanse lessen moeten we ook nog even de toerist uithangen natuurlijk. Er zijn mooie oases in de buurt, en er is een dorpje met huizen van klei dichtbij. Vorige week hebben we een antropoloog ontmoet die ons wel wilde meenemen naar dit plaatsje, Chan Chan genaamd. Ik hoor net dat we vanavond misschien naar vuurwerk gaan kijken in Huanchaco, het dorpje aan de zee waar we ook altijd zwemmen, jeeeej! Tot de volgende keer lieverdjes!