En ja hooor!!

Marieke maakt het zichzelf weer eens moeilijk. Daar komt-ie: Ik ben er eindelijk achter dat ik niks te klagen heb over mijn familie. Ja, er zijn af en toe wel wat dingen, maar het is gewoon zo dat geen enkele familie perfect is en als ik daar vanuit ga heb ik het hier super getroffen omdat hier precies van mij verwacht wordt wat normaal is voor een aupair. Plus het terras.
Maar het zit nu dus zo. Van het weekend waren mijn lieve papa en mama hier, helemaal met de auto uit Nederland gekomen om mij op te zoeken!! We hebben het super gehad, veel gelachen en ik hou van mijn papa en mama!! Ik heb het natuurlijk met ze over mijn gezin gehad en over de rest van mijn leven hier in Frankrijk. Toen zei mijn mama dat het voor mij misschien wel leuker is om in een grotere stad te zitten. Ik zit nu namelijk redelijk geisoleerd omdat ik geen auto heb, en het openbaar vervoer kost zoveel tijd en geld. Dus: is Parijs geen optie voor jou Mariek? En tja.... toen zette ze me wel even heel erg hard aan het denken.....

De dagen erna heb ik mijn hersens gebroken en nog steeds: wat heb ik hier, waarvoor ben ik hier, wat zijn mijn redenen om te blijven en wat zijn de redenen om te gaan? En natuurlijk ook: zal ik ooit weer een gezin vinden zoals dit? Want laat ik het even duidelijk maken: mijn familie is een uitzonderlijk gezin, niet burgerlijk zoals andere gezinnen, maar heel eigen en apart, en al heb ik wat gekke dinge meegemaakt, over het algemeen zijn het leuke mensen hoor. Het werk wat ik moet doen is erg normaal, de kinderen zijn lief en vinden mij zelfs ook aardig, en ik kan lachen met het gezin. Dat ik het af en toe wat minder heb dat hou je toch. Ik heb genoeg ervaringen gelezen en gehoord van andere meiden die het een stuk slechter hadden getroffen. Maar ook meiden die erg tevreden waren, en eens in de zoveel tijd voel je je toch down, dat blijft. En als de school weer begint een donderdag, dan kom ik waarschijnlijk weer in een sleur, ik heb dat gevoel namelijk al echt heel snel. Dat is dus meer mijn probleem: ik wil al snel weer iets anders. Nu in de vakantie is het prima hoor, maar het normale leven hier heb ik voor mijn gevoel al wel gezien. Ik kan wel weer iets nieuws aan :)

Ik heb tegen veel mensen gezegd dat ik erover denk om naar Parijs te gaan. Ook heb ik het al tegen Karine gezegd, en zij reageerde er erg goed op. Maandag waren we met de kinderen naar Shark Tale geweest (in het frans natuurlijk, maar heerlijk!) en daarna hadden we opeens een goed gesprek in de Kentucky Fried Chicken. Karine zelf heeft veel gereisd en is ook aupair geweest. Ze vertelde me dat ze in mijn karakter iets ongeduldigs zag: ik wil altijd weten wat er gaat gebeuren en als ik iets in mijn hoofd heb dan krijg ik dat er niet zo snel uit. Ik denk dat dit ook de reden was dat ze een paar weken geleden tegen me begon te schreeuwen, maar dat ze nu snapt dat IK dat ben. Ze vertelde me dat Parijs een geweldige stad is en dat ik er zeker een superervaring zou kunnen hebben, maar ze waarschuwde me ook. De eerste maanden als aupair zijn namelijk de moeilijkste, dat heb ik wel gemerkt. Nu ben ik wat meer gewend, en zoals ik als eerder heb gezegd: ik krijg een eigen leven hier in Frankrijk, met nieuwe mensen en andere dingen. Als ik naar Parijs zou gaan dan zou ik weer helemaal opnieuw beginnen met een gezin, en waarschijnlijk is dat niet erg makkelijk. Karine zei dat ik de tijd moest nemen om ook nog te kunnen genieten van mijn leven als aupair. En daar heeft ze natuurlijk gelijk in!

Maar aan de andere kant: ben ik naar Frankrijk gekomen om mij voor negen maanden fijn te voelen in een gezin? Het is belangrijk om je goed te voelen in je gezin en er goed mee overweg te kunnen natuurlijk, maar misschien heb ik dan wel een ander uitgangspunt dan de meeste aupairs: ik wil gewoon vanalles zien! Van mij hoef ik niet perse 'mijn tijd hier vol te maken'. Het is toch lekker dat ik zo vrij ben om zelf te kiezen wat ik doe? En Cilla, een IJslands meisje, vertelde me dat ze liever spijt heeft van iets dat ze wel heeft gedaan dan van iets dat ze niet heeft gedaan. Het is natuurlijk weer een nieuwe uitdaging, en daar heb ik zin in!

Gisteren heb ik wel weer een hele gezellige dag gehad met Cilla, Kristrun en Camilla. Met z'n vieren was het echt een gezellig groepje die zich aan dezelfde dingen irriteert en om dezelfde dingen kan lachen. Zoiets maakt me dan weer aan het twijfelen: het wordt moeilijk om weer leke mensen te leren kennen en binnen te vallen in verschillende groepjes. Terwijl ik hier net wat leuke mensen heb gevonden. Zo blijf ik dus bezig. Dan ben ik er weer van overtuigd dat ik wel ga. Parijs, hallo! Lekker makkelijk bereikbaar per lift voor sommige mensen, regen okee dat ben ik gewend, maar wat een stijl heeft die stad! Wat heb ik te verliezen, ik kan alles doen wat ik wil! Twee minuten later weet ik zeker dat ik hier blijf: Parijs ligt niet aan zee, het regent er vaak, het is gevaarlijk voor lieve kleine meisjes, er is veel vervuiling, het is anoniem en groot, ik moet een gezin zoeken en opnieuw beginnen, allemaal gedoe. En gedoe, daar hou ik van. Neem ik dus de makkelijke weg en blijf lekker hier? Ik kan altijd nog gaan studeren ofzo in Parijs. Of ga ik Marieke doen en kijken hoe het daar is? Ik weet niet ik weet niet ik weet niet.

Ik ben nog niet bevroren in de tijd dat ik niet heb geschreven hoor! Ik heb alleen niet het idee dat het nou zo opwindend is wat ik allemaal doe. Vaak heb ik aan het einde van de dag wel een lekker gevoel: mijn dag was niet nutteloos, het ging lekker en ik heb wat leuks gedaan. Maar ja ik bel dan ook de hele wereld af als ik vrij ben. Ik vind namelijk dat mijn vrije tijd de reden is dat ik hier ben. Dan moet ik die wel goed besteden. Ik baal zo dat ik geen auto heb! Ik heb gister weer een trein en een bus gemist! Maar net als vandaag ben ik dus thuisgekluisterd: geen mensen in de buurt die ik leuk genoeg vind om op te zoeken en te weinig tijd om verder weg te gaan. In ieder geval heb ik wel gejoggd! Echt waar, gistermorgen en ik ben trots op mij.

Gelukkig zijn er niet al te ver van mij vandaan wat leuke meiden, en het is echt makkelijk om iets af te spreken. Jammer dat het zo duur is, dat de trein en de bus niet connecten en dat iedereen in een andere plaats woont en geen auto heeft en thuis geen bezoek mag ontvangen, maar verder is het echt wel simpel hoor! Ik wilde dat alle leuke meiden, en dat zijn er denk ik vier of vijf waar ik echt goed mee om kan gaan, allemaal mijn buurmeisjes waren. Ja soms heb je van die stomme wensen he... dat ze mijn buurmeisjes waren en dat we zoet samen konden spelen...

Romy gaat 17 december terug naar Duitsland. Misschien komt ze in februari terug, als ze werk kan vinden in Nice. Toen ik vertelde dat ik misschien naar Parijs ga zei ze: nou dan hoef ik ook niet terug te komen! Lieef toch! Kijk, als zij nou zeker te weten ook bleef.. maar in Parijs wacht mij een nieuw avontuur! Misschien kan ze wel in Parijs werken. Als ik zou gaan he, dan zijn er nog wel heel veel dingen die ik hier moet doen: een goed feest houden met Mikael die student is en dus weet wat een écht feest is en geen domme pub, koken met Anna, het nummer van Sietse aan Camilla geven omdat ze eigenlijk Michiel af wil pakken omdat ze die zo lekker vindt op de foto die in mijn portemonnee zit maar dat niet doet omdat ze mijn vriendin is en daarom wel wat wil beginnen met zijn broertje die 15 is maar dat maakt niet uit want ze is 17 en dat kan best, verder gaan met de Nederlandse les aan Romy en Stephan, mijn briefpapier opmaken en nieuwe kopen en die ook opmaken, met Anne praten omdat die Duits is en toch heel aardig, 's nachts in de Middellandse Zee zwemmen omdat daarom, naar de bioscoop gaan en de film bekijken met Audrey Tautou die ook Amélie speelt en die ik dus moét zien, mijn huiswerk voortaan gaan maken voor de franse les omdat ik tien euro voor elke les betaal, twee keer per week gaan joggen zodat ik meer conditie krijg dan die van een dode pissebed die in de badkuip ligt (en die ik nog moet opruimen). En meer van die dingen. Dus als me dat allemaal is gelukt voor december dan kan ik met een gerust hart naar Parijs. Ik kan altijd nog iemand opzoeken hier, jaaaa!

Lieve mensen, het is weer eens veel te lang geworden voor de leuk, maar ik heb een mooie afsluiter gevonden voor vandaag. Zie hier een aangepast citaat van Isma die in Londen zit als aupair en die zich zovaak hetzelfde voelt als ik dat ik zelfs tranen in mijn ogen kreeg toen ik haar stukje las op haar site!!

"Feeling just brilliant today!! Ja, ik heb het eigenlijk hardstikke goed hier! Ik heb leuke hostparents, kids waar ik echt een band mee aan het opbouwen ben en hoor my favorite language all around me! Daarbij vergeet ik mijn Nederlands gelukkig ook niet, en kan ik met de kids communiceren zonder bang te zijn dat ik het verkeerd zeg! Ik heb een Romy waar ik goed mee kan praten, the privilige om te doen wat ik aan het doen ben en last but never least een ge-wel-dig, lovely, brilliant thuisfront dat af en toe aan me denkt en precies schrijft wat ik nodig heb! Een op-zn-plaats-quote van Ozzy Osbourne (en tevens z'n eerste zin zonder the F-word???): I love you all!!!!"

Ik hoop dat ik het recht heb... :) Liefs van Marieke!