Ik ben er!

Gisteren ben ik aangekomen in Nice, na een goede vlucht. Daar werd ik opgewacht door mijn gastmoeder Valérie en we reden in ongeveer een half uurtje naar Saint Raphaël. Daar aangekomen vergat ze mij wat te drinken en te eten aan te bieden, dus toen dacht ik gelijk al: nou gezellig.............

Nicolas was ook thuis en ze hebben me mijn kamer laten zien. Dat is eigenlijk een compleet apartement boven hun huis, met een eigen sleutel en een eigen ingang. Ik heb dus een badkamer en alles voor mezelf. Je zou misschien zeggen: relaxed, maar ik vind het wel jammer, want zo zonder je je eerder af.

Daarna zijn we naar school gegaan om Amélie en Valentin op te halen. Zij besteedden verder niet echt veel aandacht aan mij, maar dat is ook wel logisch natuurlijk. Voor hen is het ook allemaal nieuw en onwennig. Morgen ben ik een hele tijd met de kinderen alleen. Dan kan ik ze wat beter leren kennen en zij mij ook, dus ik hoop dat ik me daarna een beetje lekkerder voel.

[Ik ga er stiekem nog wat bijzetten, want het was per ongeluk weg gegaan :)]
De eerste dag was heel erg moeilijk voor mij. Ik moest heel erg wennen aan de mensen, het verkeer, het klimaat en vooral de taal. Het is elke keer een opluchting om te schrijven, tiepen of bellen, in het Nederlands weet ik tenminste alle woorden!! Verder had ik voor mijn gevoel een niet echt warm welkom gehad... Een voorbeeldje: ik zat op mijn kamer te kijken naar een tekening die Jasmijn en Esther voor mij hadden gemaakt. Ik was erg emotioneel (net aangekomen) en moest even uithuilen, het was me even teveel. Precies op dat moment kwam Valérie binnen. Ze troostte me niet eens!! Terwijl het enige wat ik nodig had een arm om mij heen was... Dat vond ik wel heel erg jammer, en ik voelde me er zeker niet méér welkom door..

Maaar......... je bent toch alleen en je moet toch verder, dus ik stopte met huilen en bedacht me het volgende: ik hoéf hier niet te blijven als ik dat niet wil, ik wacht tot zaterdag en als ik me dan nog niet welkom voel, dan ga ik gewoon naar een ander gezin.
Zo denk ik er nu eigenlijk nog steeds over, maar het gaat al wel wat beter. Ik heb de kadootjes gegeven aan de kinderen en de ouders, en ze schenen het leuk te vinden.

Als laatste wil ik nog even zeggen: ik hou ontzettend veel van jullie allemaal! Ik mis jullie maar ik hoop dat dat wat minder wordt als ik wat meer mensen ken. Dat betekent dan gelijk dat ik het wat meer naar mijn zin heb in het verre Zuid-Frankrijk...

Heeeeeeel veel liefs, Marieke

PS: ik heb een nieuwe tandenborstel want die was ik vergeten, ik ben ook mijn krempje voor mijn gezicht vergeten, ook moet ik mijn foto*s nog laten ontwikkelen, ik moet wennen aan dit rottige azerty-toetsenbord, en ik kan niet rabobanken want ik ben mijn randomreader vergeten :) Genoeg te doen dus! Het komt goed!